’s Avonds een vrouw, ’s ochtends een vrouw
Mijn vader is de liefste vader die ik mij maar wensen kan. Laat ik dat voorop stellen. Brave broers en zus Ik heb twee broers en een zus. Alle drie een tikkeltje braaf, voor zover ik weet althans. Dus mijn ouders dachten, dat vierde kind zal het verschil niet maken. Maar daar hebben ze zich toch aardig in vergist.
Als zestienjarige naar de grote stad
Vrijdags was altijd de leukste stapavond in Dokkum en omgeving. Elke week ging ik als zestienjarige met een groepje op de fiets Dokkum 'onveilig maken'. Maar wel altijd met in het achterhoofd dat ik de volgende ochtend vroeg op moest om in onze winkel in Niawier te werken.
Mijn vader op de overloop
Zo ook op deze heerlijke zomeravond in mei in het jaar 1999. Helaas mislukte het deze keer toch om op tijd thuis te zijn. Ik was zelfs zo laat thuis dat ik mijn vader tegenkwam op de overloop. Ik was onderweg naar mijn warme bed, terwijl hij klaarstond om naar de winkel te gaan.
Meer woorden had ik niet nodig
Eerst dacht mijn vader nog dat ik zo vroeg was opgestaan. Maar het werd hem al gauw duidelijk dat dit niet het geval was. ‘Onder de douche en mee naar het werk jongedame, ik wacht beneden op je’ aldus Marcus Weidenaar. Meer woorden had ik echt niet nodig. En zo gebeurde het dat ik zes uur thuis kwam en om zeven uur alweer in de winkel stond.
Terecht? Ja, misschien. Hard? Dat kan. Maar ik ben er zeker niet slechter van geworden. Ik heb veel geleerd van opgroeien in ons familiebedrijf en ben geworden tot wie ik nu ben. Anekdotes genoeg, verhalen te over. Binnenkort vast weer een verhaal.
Wini Weidenaar